Guillermo del Toro

Reżyser nagrodzonego 3 Oscarami "Labiryntu fauna" urodził się w 1964 roku Guadalajarze, leżącej w meksykańskim stanie Jalisco. Wychowywała go według surowych zasad katechizmu babka, która to posłała małego Guillermo do prowadzonej przez jezuitów szkoły. Chłopiec bardziej niż zbawieniem interesował się kinem. Szybko odkrył klasyczne horrory lat 60. kręcone w legendarnej wytwórni Hammer i zachwycił się "Nocą żywych trupów" George'a A. Romero. Ale sięgnął też po zupełnie inne obrazy, jak "Taksówkarz" Martina Scorsese czy "Wichrowe wzgórza" Williama Wylera z 1939 roku. Swoje pierwsze filmy zaczął kręcić na taśmie Super 8 już jako ośmiolatek.

Pracę w kinematografii zaczynał jednak nie jako reżyser, ale jako specjalista od efektów specjalnych i charakteryzacji. Tej sztuki uczył się zresztą w USA od samego Dicka Smitha, charakteryzatora uhonorowanego Oscarem za "Amadeusza" Milosa Formana i odpowiedzialnego za wygląd bohaterów takich klasyków, jak "Egzocysta", "Chłopcy z ferajny" czy "Zagadka nieśmiertelności". Po powrocie do kraju del Toro stał się ważną postacią tamtejszej kinematografii. Pełnił rolę nie tylko charakteryzatora, ale również producenta, założył własną firmę Necropia, zajmującą się efektami specjalnymi, prowadził wykłady o kinie, pracował jako krytyk, a nawet napisał książkę o swoim idolu Alfredzie Hitchcocku. W 1993 roku zadebiutował jako reżyser pełnometrażowym horrorem "Cronos", nagrodzonym m.in. w Cannes Mercedes-Benz Award oraz na festiwalach w Katalonii, Hawanie, rodzinnej Guadalajarze, Ghencie oraz portugalskim Porto (Festiwal Filmów Fantsy Fantasporto). "Cronos" zdobył również 8 statuetek Ariel, meksykańskiego odpowiednika Oscara i zwrócił uwagę amerykańskich producentów. Pod koniec 1993 roku Universal zwrócił się do del Toro o możliwość zakupu praw do filmu, aby mógł powstać amerykański remake. Reżyser miał wówczas odpowiedzieć: "A kto chciałby oglądać krew Jacka Lemmona spijaną z łazienkowej podłogi?".

Romans z Hollywood nie wyszedł meksykańskiemu twórcy na dobre. Sfrustrowany niepowodzeniem "Mutanta" (1997) z Mirą Sorvino w roli głównej, chętnie przyjął zaproszenie Pedro Almodóvara i jego brata, producenta Agustina do Hiszpanii, gdzie powstał "Kręgosłup diabła" (2001), mroczna, fascynująca opowieść o 12-latku z sierocińca, kontaktującym się z duchem małego chłopca. Film został obsypany nagrodami, m.in. na festiwalach w Amsterdamie i Gérardmer, a doceniony Guillermo del Toro pogodził się z Hollywood i przyjął propozycję zrealizowania sequela komiksowego horroru "Blade - Wieczny łowca 2" z Wesleyem Snipesem w roli głównej. Trzeciej części nie chciał już jednak kręcić. Podobnie odrzucił intratną propozycję reżyserowania "Harry'ego Pottera i więźnia Azkabanu". Zajął się natomiast projektem, o którym marzył od dawna. O "Hellboya", ekranizację komiksu Mike'a Mignoli, del Toro walczył z wytwórnią aż 7 lat. Reżyser w głównej roli widział tylko Rona Perlmana, z którym przyjaźnił się od czasu "Cronosa", ale producenci upierali się, że film musi mieć wielkoformatową gwiazdę, która przyciągnie do kin publiczność. Wreszcie ulegli, Perlman w roli Hellboya zrobił furorę i tchnął nowe życie w zapomnianą nieco postać czerwonoskórego demona, który jako bohater krótkich komiksowych historyjek narodził się w 1993 roku. Po "Hellboyu" del Toro przystąpił do swojego najambitniejszego jak dotąd projektu, znakomitego, mityczno-baśniowego "Labiryntu fauna", który uwiódł publiczność, zachwycił krytyków i podbił serca nawet nieczułej na zagraniczne produkcje Akademii z Los Angeles.